'A small step for a man....'

Trouwe lezers, Lieve vrienden en familie,hier weer een berichtje van mij.

Ik weet eigenlijk echt totaal niet wat ik moet schrijven wat voor een boeiend verslag zorgt. Maar ik betrap mezelf erop dat ik het, om deze reden, telkens uitstel om wat te schrijven. Van familie en vrienden heb ik, voordat ik weg ging, te horen gekregen dat ik gewoon maar moet schrijven, ook al is het niet heel bijzonder voor mij, anderen ( schijnen) het wel leuk te vinden weer wat van me te horen. Ik heb dan ook plechtig beloofd dit, hier op Ambon, dan ook wel te gaan doen. Bij deze.

Hier volgt dus een ‘kort verhaaltje' met wat ik de afgelopen week heb gedaan of beleefd.

Ik zit hier inmiddels alweer een maand. Nu is deze maand voor mijn gevoel niet mega snel voorbij gegaan. Heb wel even een soort van ‘acclimatiseer -momentje' gehad. In de eerste paar dagen en verder de eerste paar weken moest hier nog wel het één en ander geregeld worden. We werken hier vanuit de organisatie Respo maar zijn, momenteel nog steeds, veel bezig om alles op te zetten. Aan de ene kant kan dit erg vermoeiend zijn omdat ik soms dagen heb dat ik niets te doen heb, wat ik erg zwaar vind. Maar aan de andere kant is het een super ervaring om echt een start van iets op te zeggen. Het is niet dat ons vooraf verteld is wat precies te doen, nee wíj moeten hier bekijken wat we kunnen doen. Het is niet dat de lesdagen al ingedeeld waren toen we hier kwamen, nee het is aan ons geweest om alle contacten met de scholen en daarbij de afspraken te maken. Wat is mogelijk, wat willen wij, en wat gaan we daadwerkelijke écht doen?! Ik voel me dus echt een beetje een klein ‘oprichtertje' van een projectje op Ambon. En ik denk best dat ik daar trots op mag en kan zijn.

Maar het heeft allemaal tijd nodig. Het kan niet even in een middag of een week ( of twee) geregeld worden. En als er afspraken zijn gemaakt betekent dit nog niet dat dit gelijk vast staat. Want ook hier in dit land geldt: ‘bel nog maar even, of stuur maar even een smsje voor de zekerheid' zodat je niet ergens voor ‘dichte deur' staat ( meestal staan de deuren hier wel wagenwijd open, want kouder dan 30 graden is het hier niet. Temperatuur is s middags gauw rond 33-35 graden. Maar daar kom is zo op). Om nog even terug te komen op de tijd. Het kost allemaal simpelweg tijd. Tijd om het voor mij weer op een rijtje te zetten. Tijd om te ‘acclimatiseren'. Tijd om te beseffen dat je op een dag nog wel eens veeeel tijd hebt, en niets te doen hebt. Tijd om het project op orde te krijgen en de dingen die daarbij komen kijken. Het zijn kleine stapjes die ik maak, maar die vormen samen wel een weg ergens heen. En zoals Neil Armstrong in het jaar ‘69 zo mooi had verwoord, zo zie ik het momenteel ook wel een beetje hier op Ambon. ‘That a small step for a man, but a hugh step for ....' ( ik weet niet óf ik zijn zin mag gebruiken, maar doe het lekker wel. Lekker puh) Mooi gesproken Neil.

Twee weken geleden zijn we s ochtends vroeg vertrokken naar Saparua. Dit is een eiland iets verderop. Het is zo'n uurtje varen. We stonden om kwart over acht ‘s ochtends bij de boot te wachten waar de zon al enorm aan het fikken was op mijn tedere witte huidje. Een lichte huidskleur is hier gewoon niet voor gemaakt kan ik zeggen, dus ik snap dan ook echt niet waarom mensen hier ‘wit' willen zijn, zich insmeren met wit, ‘whitening' van Nivea voor het gezicht kopen. Want, Ambonesers, ik zal je zeggen: ‘je ziet tóch wel dat je niet blank bent nét zoals ons, haha'. Maar je hoeft ook niet zomaar in mijn kont te knijpen, nog geen meter van me af te staan met een cameralens, iedere keer te roepen als ik langs kom, want op een gegeven moment komt dit ook wel een beetje mijn strot uit. Maar vooral vriendelijk blijven lachen en toch maar weer een foto, of twee, of drie, en nog één met de hele groep, maken.
Zo beleefd de mensen hier zijn, zo brutaal zijn ze. Ik zat laats op een muurtje bij het sportveld naast Marije met ongeveer 30 cm afstand tussen ons. Net gesport, moe, bezweet, in diep gesprek, je kent het wel. Staan er plots (weer) drie vrouwen voor ons. ‘aa nee, daar heb ik écht totaal géén zin in nu' zeiden we al tegen elkaar. ‘Foto foto' zei de vrouw. ‘Nee, dank u' gaven we aan, en we schudde onze hoofden. Nog best beleefd dachten we zo. De vrouw deed net of ze ons niet verstond ( huh? Hoezo? Omgekeerde wereld??) en zei het nog een keer: ‘foto foto'. Het begon ons al beetje te irriteren en zeiden nogmaals dat we het niet wouden. Dit is nog tot daar aan toe. Maar toen de vrouw binnen een fractie van een seconde heel ongegeneerd zich tussen de 30 cm tussen ons propte en uitgebreid naar de camera stond te lachen die haar vriendinnen vast hadden,brak mijn Nederlandse klomp. Wij keken elkaar ook echt aan van: ‘sorry doet ze dit nou echt? Nou jaaaaa zeg! Ik denk ook dat nu in het album van deze vrouw een prachtige foto staat waar zij wellicht erg leuk op staat maar waarbij er eentje aan haar rechterkant met een rode kop, ergens half weggedraaid naar beneden kijkend, en de ander met een enorm verbijsterd chagrijnig rood zwetend hoofd die nog net probeert om het gezicht vooral niet te laten zien. Nee, dat is zéker een aanvulling op haar fotoboek. Maar wat zíjn wij westerlingen toch leuk!

Om nou niet alles in detail uit te gaan leggen, zal ik er iets sneller proberen doorheen te gaan.

Waar waren we gebleven? O ja, bij Saparua. Nee dat schiet op.
Nou, de boot hebben we dus gepakt, vol beladen met mensen die niet allemaal even fris ruiken. Ligt denk ik aan de chili, of ander stinkend eten wat ze eten. Maar wat kunnen sommige mensen stinken zeg.
Na drie dagen zaten we maandag ochtend rond 05.25 uur al op de boot om weer naar huis te gaan omdat we om 9.00 uur een bespreking hadden op de universiteit met de studenten. Dit is niet doorgegaan omdat de ze wat anders hadden en dit waren vergeten.
Om nog even iets te zeggen over dit weekend. We zijn ook naar een ‘onbewoond' eiland geweest. Met een bootje en de eigenaren van het eiland, die hier ook een huisje hebben staan die je kan huren, zijn we naar het eiland molana gevaren. En hebben daar alleen maar gechilld. Beetje zwemmen, beetje zonnen, beetje onder de palmen zitten wanneer er plots een regenbui opkomt, beetje nasi goreng gegeten wat voor ons klaargemaakt werd. En weer terug.

Vorige week zijn ook onze eerste lessen begonnen. Nou ben ik woensdag wel gegaan, maar was echt niet fit. Ben de andere twee dagen dus ook niet mee geweest. Was beetje ziek. Dus deze week begint voor mij eigenlijk pas echt de lessen. Het zijn echt weer totaal andere lessen die ik in Nederland, of in eindstage in Afrika, gewend ben. De taal komt beetje bij beetje. Maar communiceren en dus lesgeven is erg lastig. Het lukte me vandaag redelijk om dingen duidelijk te maken. Vooraf de benodigde woorden en zinnen vertalen doet een hoop goed. Maar ik vind het nog wel lastig om ieder kind bezig te houden. Ik vind het eerlijk gezegd nog niet te doen. Er zitten kinderen bij die mega slecht of erg kort kunnen lopen, kinderen die zo goed als blind zijn, oudere en jongere kinderen, en ook gewoon kinderen waar ( in mijn ogen) niet ‘mis' mee is. Wat voor een activiteiten moet ik dan in vredesnaam aanbieden dat ieder kind aan zijn trekken komt? Ik doe het maar gewoon op mijn manier. En als ze blij zijn en lachen ben ik al tevreden. Slogan van Respo is immers: ‘the joy of movement'. Dan is dát vandaag in ieder geval al wél bereikt.

Verder willen we 10 januari een groot evenement organiseren waarbij we de zes SLB-scholen bij elkaar laten komen op het sportveld om hier een leuk en geslaagd sportdagje te organiseren voor ( óók een keer ) de kinderen van speciaal onderwijs. Dit willen we proberen groots aan te pakken, als dit lukt uiteraard. Op deze manier hopen we een leuke dag voor de kinderen te bezorgen en dat deze kinderen een keer in het ‘zonnetje' gezet worden. En uiteraard dat de SLB-scholen nu echt onder de aandacht gebracht worden. Het zonnetje zal waarschijnlijk volop schijnen dus dat punt is behaald.

Afgelopen maandag hebben we een gesprek gehad bij de universiteit wat betreft de 18 studenten die bij ons zullen zijn de komende lessen om het één en ander te leren. We hebben uitgelegd wat onze plannen zijn voor de komende 7 lesweken. Dit is geslaagd. Zeer geslaagd. Er waren zo'n 130 studenten en wij zaten daar achter ons bureautje met een flesje water vriendelijk te lachen. De 18 studenten zijn inmiddels bekend, en de data voor een presentatie voor volgende week dinsdag staat vast. Nu blijkt het zo te zijn dat het dan normaal is om hapjes te regelen. Helemaal niet erg. Wij hoeven er niet zoveel voor te doen. Sterker nog, we hoeven zelf niets te maken, maar krijgen alleen maar. J Jippie. Pisang goreng.

Morgen ochtend nog lesgeven en dan gaan we om 1300 uur naar het vliegveld en zullen wij ons weekend op Tual doorbrengen. Tual is een eiland op de Kei-eilanden en schijnt het mooiste strand van Indonesië te hebben van 3 km lang. Ik weet nog niet wat ik kan verwachten, behalve het strand dan. Maar dat zie ik dus morgen. Zondag middag vliegen we weer terug.

Dit is het allemaal wel zo'n beetje. Kort kon ik het niet houden. Sorry daarvoor.

O ja, en dan nog één ding. Over het algemeen plaats ik leuke, mooie foto's op mijn site. Foto's waar je niet aan het werk bent, foto's waarbij je altijd vrolijk kijkt, en het allemaal vakantie vakantie lijkt. Maar, lieve mensen, ik doe dus ook zeker wel wat, heb het niet altijd even chill, maar dat zijn niet echt interessante foto's, sterker nog, die heb ik niet. Dus wie nu nog bij een foto, die ik komende tijd nog zal plaatsen, waarbij ik op het strand sta o.i.d. zegt: ‘jee, jij hebt het ook alleen maar relaxed' of ‘nou, je bent wel hard aan het werk' , of in die richting, kom ik in Nederland hoogst persoonlijk opzoeken!! Hahaha. Het is gewoon een dagje Scheveningen zeg maar. Maar dan nét wat anders.

O ja, nog een laatste ding. Mijn belofte dat ik eerder in dit verhaal gezegd heb terug te komen op het weer, maak ik niet waar. Kan er niet zo heel veel over zeggen. Wel is het weer nu anders dan in NL.

Dikke Kus

Leo

SLB-scholen onder de aandacht!

Gisteren hebben we een mega goede dag gehad. We zijn naar de universiteit geweest, en hebben daar iets heel moois kunnen doen. We gaan iets vet groots teweeg brengen als het allemaal lukt. De SLB scholen ( speciaal onderwijs scholen) zijn hier erg ondergewaardeerd en die kinderen komen eigenlijk nooit echt aan bod. Nou hebben we vandaag verschillende mensen op universiteit gesproken en ze zijn erg blij dat we er zijn. We willen erg graag dat studenten met ons mee gaan naar de scholen zodat ze zien wat wij doen en daarvan leren. Uiteindelijk moeten we ze leren zelf die lessen voor te bereiden en te geven zodat, als we weer naar Nederland gaan, deze studenten mooi door kunnen gaan en hier eventueel zelfs kunnen gaan werken. Dit alles om kinderen met een ‘beperking’ ook aan bod te laten komen. De vier sportdocenten, en anderen, van de universiteit willen dit ook altijd al graag, maar kunnen dat niet zeggen of aankaarten. De overheid heeft het hier gewoon nooit over, en zij hebben geen rooster ( oid) gemaakt dat de studenten óók op SLB gaan lesgeven. Nu is het zo dat als een docent hier wel voor wilt zorgen en dit aankaart bij de hogere piefjes, de overheid je nogal brutaal vindt en je de kans loopt om simpelweg weggebonjourd te worden.

Maar nu zijn wij er!! Wij westerlingen, waar iedereen toch wel beetje tegenop kijkt, en ons ziet als mensen met meer ‘ macht’. Wij kunnen dit dus een beetje aanwakkeren bij de overheid. En als het goed is krijgen we het allemaal nog voor elkaar ook! Chill he! Echt we waren zoooo blij toen we in de auto zaten. We wisten namelijk totaal niet wat we konden verwachten, of de mensen ons mochten, of ze wouden helpen, en of ze uberhaupt het nut hier van inzagen. Maar ze waren zoo ongelofelijk enthousiast. Echt heel tof.

Dus als het goed is en het ons lukt kunnen wij het hele( of althans een groot deel van het) ‘ probleem’ van de SLB-scholen oplossen op heel Ambon, en wie weet wat er daarna nog gebeurt en/ of hoe ver dit uitreikt!
Hoe vet zou dat zijn! Zo ver is het allemaal nog niet, maar de ideeen zijn er! En ik houd jullie op de hoogte.

Dikke kus

Leo

'Heey mister'

‘Heey mister ‘

Van 15 graden naar 30 graden. Van eikenbomen naar palmbomen. Van een drukke stad naar een rustig plekje bovenaan een doodlopende weg op de berg Kusu Kusu Sereh. Van de chocolade pepernoten naar echt smerige choco-koekjes. Van een land vol Moslims, naar een land nog voller met moslims. Van het westerse Nederland, naar het tropische Indonesië. Ik ben op Ambon!

Precies vandaag ben ik alweer een week weg van huis. Vorige week dinsdag 25 september 2012 ben ik met vier andere meiden naar Ambon gevlogen. Met Tessa, Marije en Amber zijn we om 1815 uur vertrokken naar Istanbul, vervolgens naar Jakarta met een tussenstop op Singapore om vervolgens naar Ambon te vliegen.

De reis verliep eigenlijk prima. Het was een lange vlucht, maar het ging wel prima. Tot de laatste vlucht van Jakarta naar Ambon. Jeetje wat duurde dit lang zeg! Ik was helemaal ingesteld op een korte reis, maar hij duurde wat langer. Deze reis heeft me echt totaal genekt.

Aangekomen op Ambon moest de tijd 7 uur vooruit. We hadden een kleine twee uur aan daglicht gezien en twee hele nachten. Wanneer ik dacht dat ik naar bed moest, was het midden op de dag. Wanneer ik klaar wakker was, bleek het midden nacht te zijn. De eerste nacht: niet te doen! Om 2.22 uur waren we klaar wakker. Welkom Jetlag! Hij was aanwezig hoor!

Maar het is hier goed. We zijn in een hele zorgzame vriendelijk familie terecht gekomen. We kunnen heerlijk buiten zitten onder de overkapping. We kunnen ons echt thuis voelen, dus echt rekening houden met alle regeltjes van de do's & don'ts hoeft hier eigenlijk niet. Echt heel fijn. Er zijn gewone toiletten ( mét wc papier), het is hier netjes en schoon en het zonnetje schijnt. Het is hier over het algemeen warm. Zo'n 30 graden iedere dag. Bewolking is regelmatig aanwezig. 'S Avonds koelt het hier op de berg wel lekker af na zo'n ± 23 graden ofzo. We hebben sinds vandaag ‘rangtang'. Dit zijn vier kleine pannetjes die op elkaar gestapeld zijn. In ieder pannetje zit dan eten. Je kan zelf eten koken, maar dit is makkelijker, én goedkoop. Nou, wat willen we nog meer. Ik ben dan ( jammer genoeg even) geen student meer, maar dit staat me wel aan. We hebben een rangtang voor 3 personen, maar delen deze met z'n vieren want dat is goed te doen. Totaal kost dit per maand 750.000 roepia. Dit is 60 euro. Dus 15 euro pppm. [ €1,- is Rp.12500 ]. Je hebt dan een pannetje met stukjes vis/kip, groente, soep, en nog iets. Vanavond voor t eerst proberen.

Afgelopen zaterdag zijn we met een deel van de familie naar het strand Lung geweest. Dat zijn die mega mooie plaatjes bij ‘foto's'. We mogen niet in bikini, dus moesten in zwembroek en tshirt. Super lekker dat water. Op een gegeven moment kwam er uit de verte een jetski en bananenboot aanracen, en schreeuwde Paulien ( de vrouw des huizes): ‘Jaa daar komt onze jetski en boot, die hebben we gehuurd' . Chill!!. We moesten er dan nog wel voor betalen hoor, maar was super leuk. Nu heeft de familie besloten om iedere laatste zaterdag van de maand daar heen te gaan. Heel vervelend.

Vandaag de scholen bezocht. We hebben totaal zes scholen. Maar deze splitsen we op in drie- drie. Wel interessant hoor. De ene school ligt midden in de stad, is super klein, en daar moet nog van alles aan gedaan worden. En de andere school ligt op een mooie rustige plek en ziet er prachtig uit. Het zijn SLB scholen. Dit zijn speciaal onderwijs scholen. Er zit daar van alles door elkaar. Autisten, kinderen met een laag IQ, kinderen met zeer laag IQ, en ( jawel, zo noemen ze dat hier) buitengewoon stoute kinderen. Één school, de mooiste school, bestaat uit 20 dove kinderen. Echt super interessant om te zien. Deze docenten zijn, in tegenstelling tot veel andere docenten, echt opgeleid hiervoor. Heel mooi om te zien hoe de vrouw bij een meisje mijn naam laat uitspreken en het echt op ‘Leonie' lijkt. We hebben wel echt mega korte dagen. We gaan drie dagen lesgeven., waarschijnlijk woensdag, donderdag en vrijdag. Dan geven we de kinderen 2 uur lang les. En daarna zijn we weer vrij. De scholen liggen wel redelijk ver uit elkaar. We worden dan vervoerd met een Ojec. Dit is een motor waar we dan achterop zitten. In de stad beneden is het echt mega druk wat vervoer betreft, en het is heel erg heuvelig hier op de berg. En dan bedoel ik ook écht heuvelig met steile wegen. Maar die Ojec jongens kunnen super goed rijden, dus dat zit wel snor.

Morgen nog even naar laatste school toe, dan het één en ander inventariseren en dan volgende week beginnen. Misschien nog even proefdraaien en dan die week daarna beginnen, maar dat moeten we nog even zien.

We worden echt wel mega veel gefotografeerd. Als we ergens lopen dan zijn er mensen die dan heel lang na je kijken, wat dichterbij schuiven en dan tóch het lef hebben om te vragen of we op de foto met ze willen. Tja, en wie ‘a' zegt..... Dus uiteindelijke staan we daar steeds met verschillende mensen, kind erbij, nog een kind erbij, en 3 camera's op je gericht, om ze maar een pleziertje te doen. Maar af en toe, als we in de auto met geblindeerde ramen zitten en we staan stil, doen we wel even heel bewust het raampje dicht om de fototoestellen en pottenkijkers buiten te houden. Nou weet ik ook wel dat wij echt wel heeeel aantrekkelijk zijn, maar toch.

a.s. donderdag plannen we een stranddagje in. Hoop op heerlijk te gaan zonnen. Wel met t-shirt en korte broek uiteraard.

Ik hou ik het er even bij.

Jullie horen wel weer van me.

Dikke kus Leo

p.s. Uitleg titel: kinderen zeggen ‘Heey mister' omdat ze niet weten of je ms. of mss. bent

Indonesië - Ambon

Indonesië

Morgen ( 25 september 2012)is het alweer zover, dan ga ik voor 4,5 maand naar Indonesië. Naar Ambon om precies te zijn.

Ik heb een paar maanden geleden een mailtje gekregen, van de organisatie waarmee ik ga, dat ze naar Ambon gaan en dat ze daar willen gaan sporten met kinderen met een beperking. Aangezien ik nog niet wist/weet wat ik nou precies wil ga doen, en me dit wel interessant leek en weer super voor de ervaringen, heb ik gereageerd op de deze mail met de gedachte: ‘Er zijn er vast zoveel die mee willen, maar dan heb ik ieder geval gereageerd, je weet maar nooit'. Ik had de mail nog niet verzonnen of een paar uur later werd ik gebeld met de mededeling dat ze wel héél erg graag wilden dat ik mee ging.
De organisatie wou erg graag een LO' er mee hebben en zoals misschien de meesten al wel weten ben ik afgelopen juni afgestudeerd aan Lichamelijk Opvoeding op de Calo in Zwolle.

Zodoende zijn alle voorbereidingen getroffen, heb ik alle vaccinaties gehad, staat de koffer nu boven op mijn kamer klaar voor gebruik. Morgen om 18.15 uur vlieg ik om vervolgens via Istanbul, Jakarta om 06.20 uur lokale tijd aan te komen op Ambon.

De tijdsverschil op Ambon is 8 uur later dan in Nederland. De temperatuur ligt daar tussen de 31 - 22 graden. Weer veel warmer, en vooral vochtiger, dan hier dus. Dit zal denk ik wel weer even wennen zijn ( net zoals vele andere dingen), maar ik hoop dat dit allemaal goed komt.

Vorige week maandag heb ik mijn eerste ( jaja, lekker optijd) bijeenkomst gehad. Voor die tijd wist ik dus nog zo goed als niet wat ik ging doen. Maar naarmate ik wat meer kwam te weten begonnen de kriebels in mijn buik te werken. Nu ga ik écht bijna!

Ik ga met drie andere Nederlandse meiden. We reizen, wonen en werken met z'n viertjes. Twee andere meiden doen ‘sport & bewegen' ( management kant) en een ander is afgestudeerd in Psychomotorische Therapie. Samen vormen we dus een mooie groep en zullen we met z'n vieren moeten werken, van elkaar leren, en bepaalde dingen gaan uitvoeren. We hebben 6 scholen. SLB scholen worden ze ook wel genoemd. Dit zijn speciaal onderwijs scholen op Ambon. Vooral veel kinderen met een verstandelijke beperking zitten op deze scholen. Ook is er een dove school waar we de kinderen blij zullen maken met sport. Ook kunnen we misschien de docenten daar wat meer ‘opleiden' en kunnen we misschien contact maken met de universiteit zodat studenten daar ook kunnen helpen, ook wanneer we weer terug zijn naar Nederland.

4 februari kom ik weer terug. Als het goed is komen er dan weer ander studenten/ ‘geen- studenten-meer' om verder te gaan met het project.

We wonen bij een vrouw in huis die daar met haar man en gezin woont. Zij woont op een berg Kusu Kusu Sereh dat ongeveer 15 minuutjes met openbaar vervoer is vanaf de stad. Er zijn ook veel andere culturele gebruiken en regels die we goed moeten onthouden. ‘Nooit wijzen met wijsvinger, maar met duim' of ‘ wisselgeld mag je níet aannemen met je linkerhand, deze is namelijk onrein' zijn een paar voorbeelden. Er wordt Indonesisch gesproken. Deze taal staat niet heel hoog bij mij in het rijtje, dus hier zal ik ook het één en ander voor moeten leren, maar dat doe ik daar al gaandeweg.

Ik ben erg benieuwd hoe het allemaal zal zijn en hoe het allemaal zal gaan.., nu nog wel ontspannen maar de zenuwen en de kriebels zullen in de loop van deze dag en morgen wel komen. Ik hoop op een Mooie, Leerzame, Avontuurlijke, Gelukkige tijd daar en ik zal proberen jullie iets meer op de hoogte te houden dan dat in Afrika het geval was.

Ook zal ik weer foto's plaatsen.

Dan nog even dit:

Weer voor Ambon, Indonesië

Vandaag 27 °C | °F

ma

di

wo

do

Overwegend bewolkt

Wind: ZW - 13 km/h

Luchtvochtigheid: 73%

28°

23°

28°

24°

29°

24°

29°

24°

Hiermee wil ik afsluiten.

Jullie horen van me!! En als jullie leuke verhalen hebben, of me gewoon even een mailtje willen sturen, altijd welkom, altijd leuk!!

Dikke kus en knuffel Leo

p.s. Het kan zijn dat je geen mailtje wilt ontvangen maar dat je per ongeluk in de maillijst staat. Als je dit niet wilt, moet je mee maar even een maitlje doen. leoniehelmink@gmail.com

Foto's

Heeey...

Hier een ontzettend kort verhaaltje van mij.

Ik zit nog steeds in Port Elizabeth in Zuid-afrika, ik leef nog, en het gaat goed me me.
Ik heb de laatste weken zo geen zin meer om een blog te schrijven. Dus sorry voor alle mensen die graag weer een verhaal willen lezen, voorlopig moeten jullie het hiermee doen. :)

Ik heb nieuwe foto's op mijn blog gezet, dan hou ik jullie toch nog een heel klein beetje op de hoogte. Ik kon alleenniet zien of jullie een mail hiervan gekregen hebben. Vandaar dit verhaaltje, zodat jullie hier een mail van krijgen en je daardoor de fotos kan bekijken.

Veel kijkplezier!

Kus en knuffel Leo

Van een townshiphuisje naar een westernhuisje….. een sprong in het diepe.

Wat heb ik de afgelopen weken meegemaakt? Nou, het volgende.

29 februari 2012
Het begon allemaal in huize Marshall. Het was een gewone ochtend. De wekker ging om 6.30, en ik maakte me gereed om naar mijn stage op de Jarvis school te gaan. Eenmaal aangekomen op onze school overlegde Aniek en ik over het feit of we onze tassen mee zouden nemen naar het veldje, of in de auto zouden laten liggen. Nee, dat zou misschien wel tot inbraak leiden in de auto, en dat risico willen we niet lopen. Tassen op de rug, op naar het veldje om daar wat hoedjes en pionnen uit te zetten om deze morgen te starten met grade 2. Tikspel en ‘politie en boefje' stond deze morgen op het programma. Uitkijken geblazen met de tassen. Ook niet alle kinderen, ook al zijn ze zo lief en klein, zijn te vertrouwen en willen nog wel eens aan je tas zitten. We besloten onze tassen wat hoog te hangen aan het hek dat zich zo'n 2m achter ons bevond, om zo problemen te voorkomen. Aniek de halve klas, ik de halve klas, en starten met de les. Terwijl ik mijn groepje enthousiast het spel politie en boefje uit stond te leggen met al mijn skills die ik in huis had, want Engels praten doen ze niet en Xhosa ( spreek het uit met een vreselijk klik met de tong die haast niet te doen is) spreek ik niet dus acteren is een vereiste, gebeurde het. Plotseling hoorde ik Aniek schreeuwen: ‘Nooo, give it back!!! Give it back!!! Ik keek opzij en zag twee donkere jongens met twee handen de tas van Aniek over het hek halen en rende weg. De jongens aan de ene kant van het hek rennend, Aniek aan de andere kant meerennend. ‘Give it back' riep ze weer. Ik kon het goed horen en ze sprak het toch echt goed en verstaanbaar uit. De jongens keken nog even om, maar vreemd genoeg gaven ze de tas niet terug. Kak. Shit Shit( excuses voor mijn taalgebruik) waar is mijn tas? Pff die hing er nog. Snel de camera pakken om de jongens op de foto te zetten. Jammer, die had ik deze morgen thuis gelaten voor het geval dat er iets mee gebeurd. Goede keuze wel bleek achteraf, maar een mooie foto van de jongens heb ik niet. Tas op de rug gedaan, en de kinderen gauw terug naar de klas gestuurd. Enkele docenten kwamen er al aan gelopen. Ze kenden de jongen, wisten zijn naam en waar hij woont. Snel alles geregeld met de politie etc. maar de spullen is ze kwijt. Portemonnee met pasjes, ID, geld, en de rest wat in een portemonnee zit, camera, kledingstukken, sleutels van ons huis dwalen nu ergens rond in de townships in New Brighton. De camera is die dag meteen aan een Nigeriaanse man verkocht wist de politie ons te vertellen. Als zoiets gebeurd heb je de neiging om achter de jongens aan te rennen, (want sneller ben ik toch wel) ze even een enorme klap te verkopen zodanig hard dat ze zo schrikken, de tas loslaten, doorrennen, ik de tas pak en heldhaftig terug loop met de tas in mijn handen. Iets teveel fantasie denk ik. Door de docenten wordt namelijk goed op het hart gedrukt dat je dat absoluut niet moet doen. ‘Do you want to give your life or something for your back? Your stuff is irreplaceable, you are not!' Ohja, dat is waar ook. Mooi dat dat hek er maar tussen zat dus. ( Ik was echt niet als een blinde de townships in gerend hoor als het hek er niet zat, want ik denk daar best wel goed over na en blijf vaak erg scherp. Maar het idee was mooi).
We zijn door een docent van school de townships uit geëscorteerd voor de veiligheid. Waarom weet ik niet precies, maar ik neem het maar even van deze mensen aan. Want veilig was het op dat moment eventjes niet of zo. Niet teveel over nadenken, maar altijd scherp zijn en op je hoede blijven is gewoon zo ontzettend belangrijk. Continu in mijn achteruitkijkspiegel gekeken of we niet gevolgd werden aangezien de huissleutels zich in andere handen bevonden. Maar dit ging goed. Volgende keer de tassen maar in de auto op de parkeerplaats op school laten staan. ‘Niet twijfelen dus, maar doen!!'.

‘Niet twijfelen dus, maar doen....' Bungeejumping!
Vorig weekend, het weekend begon op vrijdag maar zijn zaterdag 3 maart met z'n vieren met de auto naar Tsitsikamma gereden. Daar hebben we een backpackers lodge gehuurd voor een nachtje. Super chill plekje daar. Het is een wijkje met veel verschillende lodges, maar deze was echt heel fijn. Ken je die huisje nog in het Slagharenpark. Die westernhuisjes. Zo'n huisje was het. Paarden liepen, renden, scheten in de tuin. Een chill muziekje stond op en de hippie-lui die daar woonden maakten ‘s avonds bij het kampvuur een heerlijk maaltijdje voor je klaar. Gebraaide kip ( kip van de braai, de bbq), met een paprika gevuld met rijst met gesmolten kaas eroverheen, en lekker groente was onze breakfast. Voordat we daarheen zijn gegaan zijn we eerst die zaterdagmiddag naar de world's highest bungy jump bridge gereden. Je hebt het vast al wel gezien op mijn blog bij de video's. Niet? Kijk gauw, of kijk op youtube. world's highest bungy jump bridge Leonie 2012. Echt wat was dit Gaaaaf!!! Ik was zo niet zenuwachtig maar had er echt alleen maar zin in! Je krijgt een beveiligingspakje aan, loopt met een groep anderen via een pad naar het begin van de brug. We liepen over een brug, wat bestond uit een rooster waar je doorheen kon kijken en waar je steeds dieper naar beneden kon kijken naarmate je verder doorliep. Uiteindelijk kwam je bij een plateau aan waar allemaal mannetjes al druk bezig waren met alles een beetje gereed te maken en waarbij ik het komende uur mijn vertrouwen op hun moest stellen. Op mijn hand was het nummer geschreven van de hoeveelste persoon ik die dag was( nummer J61 was ik) evenals mijn gewicht ( die ik niet vrij geef

).
Met zoveel adrenaline en het besef dat ik zo dadelijk echt echt ga springen maakte me helemaal gek. Ik moest gaan zitten, en de banden werden om mijn voeten gebonden. Ja goedzo, doe maar lekker strak. Opstaan; naar de rand ‘toehoppen'; goed naar beneden kijken want het zal mij niet gebeuren dat ik per ongeluk mijn ogen dicht doe en de sprong mis; nog even goed bedenken hoe ik wil springen ( het liefst helemaal naar voren laten vallen en dan laatste stukje nog even afzetten met de knieën. Ook mooi voor de foto); aftellen; nog even snel door mijn hoofd laten spoken dat dit een echte vrije val gaat worden en gaan met die banaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaan.
Ongeveer 5 seconden duurde de vrije val en je haalt een snelheid van zo'n 120 km per uur waardoor je een afstand tussen de 160-180 m aflegt. Wat was dit cool. Cool om te doen. Kikke om te springen. Vet om de bergen zo op je af zien te komen. Echt, je vliegt ( lees het als ‘je valt'), het gevoel van vrijheid ( hoop niet dat vrijheid altijd zo voelt trouwens). Ik voelde me helemaal alleen daar. Niemand zag ik, niemand hoorde, alleen mezelf. Gillend, roepend, juichend, schreeuwend hoorde ik mezelf door al die bergen heen. Wat was dit gaaf, maar wat een koppijn. J&*%$HI*&^ wat deed mijn kop zeer. Echt als ik zo'n auto barmeter erop aan kon sluiten sloeg hij vol uit, ik weet het zeker. Mijn hoofd knalde en mij ogen deden zeer. Boven terug aangekomen op het plateau deden mijn ogen nog zeer. Maar dit hindert niet want wat was het leuk. Ik zou het zo weer doen.

Liefs Leo

Time flies

Time flies: ‘Niet de tijd, maar wij gaan voorbij'. De tijd vliegt, ik zit hier alweer bijna een maand. Ik heb weer een aantal dingen gedaan dus ik heb weer wat om over te schrijven.

Vroeg opgestaan deze morgen ( zondag 26 febr. 05.45 uur) om naar het strand te gaan in de hoop een groep dolfijnen voorbij zien te komen, bij ze in het water te springen en met ze te zwemmen. Helaas, vanmorgen geen geluk gehad. Maar dat mag de pret niet drukken, want ik lig inmiddels op mijn badhanddoek op het strand, onder de strakblauwe hemel met een stralende zon, te genieten van een gezellig sportevenement dat naast mij bezig is.

Het is alweer een poosje geleden dat ik wat van me heb laten horen. Ik heb inmiddels al een aantal onderwerpen waar ik het over ga hebben. Seaview; stage; cheetahweekend; stage en carnaval zijn de activiteiten die mijn afgelopen weken gevuld hebben.

Twee weken geleden zijn Aniek en ik met de auto via een stukje kust naar Seaview gereden. Binnen een klein uurtje arriveerden wij bij een ingang waar we met ons kleine rode autootje ( sorry, het merk & type moet ik je nog tegoed houden want die weet ik inmiddels nog steeds niet. Staat dit niet altijd ergens achter op de auto?) door een hek moesten waar we van tevoren nog eventjes moesten lezen dat je op de paden moest blijven, geen lawaai mocht maken, niet uit de auto mocht, en goed moest weten dat het hele gebeuren hier toch echt op eigen risico is. Niet geheel onbelangrijk, maar daar is zo'n studentenverzekering voor toch?
Raampjes maar even dicht en gaan met die banaan, en lachen, want wat was dat leuk om daar doorheen te rijden. Versnelling in de één, en met een 10 km per uur reden we door de bosjes heen. Onder iedere boom, tussen ieder struikje, en bij iedere bocht hadden wij de ogen geopend omdat we dachten daar de wilde beesten te zien. Niets was minder waar. Hoe rustig we ook deden, de beesten lagen er niet. Ok, hoe groot is het park en waar zijn de beesten?
De ramen gingen open, de muziek ging aan en de versnelling ging in de twee. Even iets meer tempo maken.
Uiteindelijk kwamen we bij een open vlakte terecht waar de giraffen stonden en de zebra's graasden. Ok, dít is leuk! Als laatste zijn we naar het restaurantje boven gegaan en hebben we een kaartje gekocht om daar met kleine leeuwtjes op de foto te gaan. Erg leuk. Dat het maar voor 5 minuten mocht, en we een week later in een gebied van 400 hectare landschap een tocht gingen wandelen met cheeta's die gingen jagen wisten we nog niet.

Ook stage moet eraan gaan geloven. Inmiddels hebben we al een aantal uurtjes les gegeven.
Waar het op de Westering school zeer gestructureerd is, de kinderen veel respect hebben voor de docenten, dus ook voor ons ( althans nog wel, want zodra ze 14 jaar worden is dit respect van de jongens naar vrouwen ver te zoeken. Gelukkig heb ik daar geen last van aangezien ik alleen maar op basisscholen lesgeef) is het op de Jarvis school ver te zoeken wat structuur en goede lessen betreft. Dat een docente een uurtje of wat niets doet met de kinderen, zich zit op te maken voor de klas, of een uurtje weg gaat om boekjes te sorteren en de kinderen van een jaar of 6 alleen laat voor hoelang de tijd duurt, is op deze school niet geheel vreemd. Dit kan me soms wel frustreren omdat ik zelf ook niet echt weet wat ik kan verwachten. Je krijgt niet vaak complimenten( zeg maar nooit) of te horen dat ze enorm blij zijn dat je materialen koopt of zwemlessen regelt. Het wordt bijna van je verwacht als je als westerling hier komt om dit werk te gaan doen. Welcome to Afrika. Nou gaat het er niet overal hier zo aan toe hoor, maar in de townships zie je dit veel. De kínderen zullen je altijd dankbaar zijn en je niet vergeten. En daar gaat grotendeels toch ook om? ‘They may forget what you said, but they will never forget how you made them feel'.

Op deze Jarvis school hebben we zwemlessen kunnen regelen. Bij het zwembad kunnen we iedere donderdag middag gratis terecht. De taxi die we nodig hebben om de 20 kinderen naar het zwembad te brengen wordt, voorlopig nog, gefinancierd door de Westering school. R250 ( lees het als 250 rand) hebben we ieder week voor de taxi nodig. Dit is 25 euro. Ik wil binnenkort proberen hier iets te regelen waardoor we meer geld kunnen krijgen waarvan we nog meer zwemlessen kunnen gaan geven. Want dit is zo belangrijk.
De zwemles van afgelopen donderdagmiddag is me niet in de koude kleren gaan zitten. We geven les aan de helft van de groep, de andere helft moet wachten. Toen ik met mijn groepje bezig was met de les waren een aantal kinderen naar het babybadje gelopen waar ook het diepere gedeelte van het zwembad was. Terwijl ik aan het lesgeven was en tegen een jongentje, die ook naar het badje liep, zei dat hij meteen naar mij moest komen als er iets mis ging bij dat badje, zag ik op de badrand bij het diepere gedeelte kinderen op hun knieën zitten die een beetje zaten te lachen. In het water zag ik spetters. Of het kinderen waren van onze school en of het de bedoeling was dat het kind in het water lag kon ik niet zien van deze afstand. Ik vond het niet goed dat de kinderen bij het diepe bad waren. Ik riep dan ook dat ze daar weg moesten maar mijn gevoel zei dat er iets was. Ik sprong op de kant en rende naar het kind toe. Hoe en waarom het meisje te water was gekomen weet ik niet, wel wist ik dat dit niet haar bedoeling was. Ik zag geen spetters meer en dook ik het water en zag hoe het meisje al heel stil naar de bodem zakte. Ik heb haar omhoog geduwd waarna het meisje onmiddellijk op de kant geholpen werd door de badmeester die later aangerend kwam. Het meisje kwam verward en geschokt boven water en moest hoesten. Na een goed gesprek met de hele groep gehad te hebben vervolgde onze les weer nadat het meisje ( en ik) weer van de schrik bekomen waren. Ook dit meisje is er weer in gegaan. Ze wou eerst niet, maar ik heb haar gezegd dat ze meteen het water weer in moest en dat ik haar zou helpen. Dit is weer goed gegaan.
Zo zie je maar hoe ongelofelijk belangrijk zwemmen is en dat ‘kinderen' dit veel te vaak onderschatten. Vorige week is er in de zee hier in de buurt weer iemand verdronken. Sommige mensen kunnen gewoon niet zwemmen en denken dit dan wel eventjes te doen. Laatst was er een jongen van een jaar of 21 die ook niet kon zwemmen. Hij had allemaal flessen om zich heen gebonden en dit vastgemaakt met afzetlint. Toen hij in de zee was liet een fles los. Hij helemaal in paniek. Een huisgenoot had hem weer naar de kant gehaald. Hij werkte op dat moment op het strand. Maar wat een domme dingen zijn dat toch.

Van een bijna-verdrink-ervaring van een meisje door naar het leuke, gezellige cheetaweekend afgelopen weekend.
Vorige week vrijdag ochtend zijn we met een groep Nederlandse studenten, waarvan 10 studenten uit ons huis en het huis beneden ons, vertrokken naar een park waar enkele cheeta's worden opgevoed om weer een keer terug in de wildernis te keren. Onderweg wat foto's gemaakt van de natuur en een schildpad die overstak. Het was een aardige grote, hij hield alleen niet zo van mensen, maar hij liet zich wel even op de foto zetten. Heel lief, ik noem hem turtel.
Aangekomen bij het park hebben we ons tentje opgezet en zijn we met een jeep door het landschap gereden. Daar hebben we bokken zien rennen en giraffen gezien. Terug aangekomen bij het kamp stonden er lekker broodjes voor ons klaar.
De volgende ochtend om 05.30 uur opgestaan om met 2 cheeta's een vier uur lange tocht door het landschap te lopen. In een lange rij, dicht achter elkaar lopend, met de monden op slot en een camera ( uiteraard op mute) in de hand volgden wij het pad van de cheeta's op zoek naar een prooi.
Na een grote black-eagle met een spanwijdte rond de 1.50 m. gezien te hebben volgde het eerste ( achteraf gezien ook de laatste) attack van de cheeta's op een ( te grote) jonge bok. Het is de twee cheeta's dus ook niet gelukt om het dier te doden. De moeder bok heeft zijn jong gered. Jawel, ze rende weer terug naar de cheeta's om haar jong te redden. Wat een moederhart. In de stilte hoorde we het rennen van de beesten, het gekreun, gezucht & gesteun van het wild, wat resulteerde in een hijgende uitgeputte cheeta waar we vervolgens uitgebreid gebruik van konden maken voor de foto's. Dus nee, ze zijn niet gedrogeerd, de foto's zijn niet gefotoshopt, ik zit echt in de wilde natuur naast een cheeta.

Zo. Ik hou het hier voorlopig nog maar weer even bij, voor wat mooie plaatjes , om eventueel het verhaal wat meer duidelijkheid te geven, kun je kijken bij de foto's.

Ik hou jullie wel weer op de hoogte.

Kus Leo

Nog één kleine toevoeging

Één klein dingetje nog.

Ik hoorde van mijn papsie datje Leonie ( mij dus ) kan helpen door iets in te vullen ofzo waardoor ik meer fotos kan toevoegen.
Dat moet je NIET, ik herhaal Niet doen hoor!
Dat is allemaal reclame en daar verdienen ze dan weer weet ik hoeveel mee. Zonde en Onzin dus.

Liefs Leo