Wat heb ik de afgelopen weken meegemaakt? Nou, het volgende.

29 februari 2012
Het begon allemaal in huize Marshall. Het was een gewone ochtend. De wekker ging om 6.30, en ik maakte me gereed om naar mijn stage op de Jarvis school te gaan. Eenmaal aangekomen op onze school overlegde Aniek en ik over het feit of we onze tassen mee zouden nemen naar het veldje, of in de auto zouden laten liggen. Nee, dat zou misschien wel tot inbraak leiden in de auto, en dat risico willen we niet lopen. Tassen op de rug, op naar het veldje om daar wat hoedjes en pionnen uit te zetten om deze morgen te starten met grade 2. Tikspel en ‘politie en boefje' stond deze morgen op het programma. Uitkijken geblazen met de tassen. Ook niet alle kinderen, ook al zijn ze zo lief en klein, zijn te vertrouwen en willen nog wel eens aan je tas zitten. We besloten onze tassen wat hoog te hangen aan het hek dat zich zo'n 2m achter ons bevond, om zo problemen te voorkomen. Aniek de halve klas, ik de halve klas, en starten met de les. Terwijl ik mijn groepje enthousiast het spel politie en boefje uit stond te leggen met al mijn skills die ik in huis had, want Engels praten doen ze niet en Xhosa ( spreek het uit met een vreselijk klik met de tong die haast niet te doen is) spreek ik niet dus acteren is een vereiste, gebeurde het. Plotseling hoorde ik Aniek schreeuwen: ‘Nooo, give it back!!! Give it back!!! Ik keek opzij en zag twee donkere jongens met twee handen de tas van Aniek over het hek halen en rende weg. De jongens aan de ene kant van het hek rennend, Aniek aan de andere kant meerennend. ‘Give it back' riep ze weer. Ik kon het goed horen en ze sprak het toch echt goed en verstaanbaar uit. De jongens keken nog even om, maar vreemd genoeg gaven ze de tas niet terug. Kak. Shit Shit( excuses voor mijn taalgebruik) waar is mijn tas? Pff die hing er nog. Snel de camera pakken om de jongens op de foto te zetten. Jammer, die had ik deze morgen thuis gelaten voor het geval dat er iets mee gebeurd. Goede keuze wel bleek achteraf, maar een mooie foto van de jongens heb ik niet. Tas op de rug gedaan, en de kinderen gauw terug naar de klas gestuurd. Enkele docenten kwamen er al aan gelopen. Ze kenden de jongen, wisten zijn naam en waar hij woont. Snel alles geregeld met de politie etc. maar de spullen is ze kwijt. Portemonnee met pasjes, ID, geld, en de rest wat in een portemonnee zit, camera, kledingstukken, sleutels van ons huis dwalen nu ergens rond in de townships in New Brighton. De camera is die dag meteen aan een Nigeriaanse man verkocht wist de politie ons te vertellen. Als zoiets gebeurd heb je de neiging om achter de jongens aan te rennen, (want sneller ben ik toch wel) ze even een enorme klap te verkopen zodanig hard dat ze zo schrikken, de tas loslaten, doorrennen, ik de tas pak en heldhaftig terug loop met de tas in mijn handen. Iets teveel fantasie denk ik. Door de docenten wordt namelijk goed op het hart gedrukt dat je dat absoluut niet moet doen. ‘Do you want to give your life or something for your back? Your stuff is irreplaceable, you are not!' Ohja, dat is waar ook. Mooi dat dat hek er maar tussen zat dus. ( Ik was echt niet als een blinde de townships in gerend hoor als het hek er niet zat, want ik denk daar best wel goed over na en blijf vaak erg scherp. Maar het idee was mooi).
We zijn door een docent van school de townships uit geëscorteerd voor de veiligheid. Waarom weet ik niet precies, maar ik neem het maar even van deze mensen aan. Want veilig was het op dat moment eventjes niet of zo. Niet teveel over nadenken, maar altijd scherp zijn en op je hoede blijven is gewoon zo ontzettend belangrijk. Continu in mijn achteruitkijkspiegel gekeken of we niet gevolgd werden aangezien de huissleutels zich in andere handen bevonden. Maar dit ging goed. Volgende keer de tassen maar in de auto op de parkeerplaats op school laten staan. ‘Niet twijfelen dus, maar doen!!'.

‘Niet twijfelen dus, maar doen....' Bungeejumping!
Vorig weekend, het weekend begon op vrijdag maar zijn zaterdag 3 maart met z'n vieren met de auto naar Tsitsikamma gereden. Daar hebben we een backpackers lodge gehuurd voor een nachtje. Super chill plekje daar. Het is een wijkje met veel verschillende lodges, maar deze was echt heel fijn. Ken je die huisje nog in het Slagharenpark. Die westernhuisjes. Zo'n huisje was het. Paarden liepen, renden, scheten in de tuin. Een chill muziekje stond op en de hippie-lui die daar woonden maakten ‘s avonds bij het kampvuur een heerlijk maaltijdje voor je klaar. Gebraaide kip ( kip van de braai, de bbq), met een paprika gevuld met rijst met gesmolten kaas eroverheen, en lekker groente was onze breakfast. Voordat we daarheen zijn gegaan zijn we eerst die zaterdagmiddag naar de world's highest bungy jump bridge gereden. Je hebt het vast al wel gezien op mijn blog bij de video's. Niet? Kijk gauw, of kijk op youtube. world's highest bungy jump bridge Leonie 2012. Echt wat was dit Gaaaaf!!! Ik was zo niet zenuwachtig maar had er echt alleen maar zin in! Je krijgt een beveiligingspakje aan, loopt met een groep anderen via een pad naar het begin van de brug. We liepen over een brug, wat bestond uit een rooster waar je doorheen kon kijken en waar je steeds dieper naar beneden kon kijken naarmate je verder doorliep. Uiteindelijk kwam je bij een plateau aan waar allemaal mannetjes al druk bezig waren met alles een beetje gereed te maken en waarbij ik het komende uur mijn vertrouwen op hun moest stellen. Op mijn hand was het nummer geschreven van de hoeveelste persoon ik die dag was( nummer J61 was ik) evenals mijn gewicht ( die ik niet vrij geef

).
Met zoveel adrenaline en het besef dat ik zo dadelijk echt echt ga springen maakte me helemaal gek. Ik moest gaan zitten, en de banden werden om mijn voeten gebonden. Ja goedzo, doe maar lekker strak. Opstaan; naar de rand ‘toehoppen'; goed naar beneden kijken want het zal mij niet gebeuren dat ik per ongeluk mijn ogen dicht doe en de sprong mis; nog even goed bedenken hoe ik wil springen ( het liefst helemaal naar voren laten vallen en dan laatste stukje nog even afzetten met de knieën. Ook mooi voor de foto); aftellen; nog even snel door mijn hoofd laten spoken dat dit een echte vrije val gaat worden en gaan met die banaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaan.
Ongeveer 5 seconden duurde de vrije val en je haalt een snelheid van zo'n 120 km per uur waardoor je een afstand tussen de 160-180 m aflegt. Wat was dit cool. Cool om te doen. Kikke om te springen. Vet om de bergen zo op je af zien te komen. Echt, je vliegt ( lees het als ‘je valt'), het gevoel van vrijheid ( hoop niet dat vrijheid altijd zo voelt trouwens). Ik voelde me helemaal alleen daar. Niemand zag ik, niemand hoorde, alleen mezelf. Gillend, roepend, juichend, schreeuwend hoorde ik mezelf door al die bergen heen. Wat was dit gaaf, maar wat een koppijn. J&*%$HI*&^ wat deed mijn kop zeer. Echt als ik zo'n auto barmeter erop aan kon sluiten sloeg hij vol uit, ik weet het zeker. Mijn hoofd knalde en mij ogen deden zeer. Boven terug aangekomen op het plateau deden mijn ogen nog zeer. Maar dit hindert niet want wat was het leuk. Ik zou het zo weer doen.

Liefs Leo