Time flies: ‘Niet de tijd, maar wij gaan voorbij'. De tijd vliegt, ik zit hier alweer bijna een maand. Ik heb weer een aantal dingen gedaan dus ik heb weer wat om over te schrijven.

Vroeg opgestaan deze morgen ( zondag 26 febr. 05.45 uur) om naar het strand te gaan in de hoop een groep dolfijnen voorbij zien te komen, bij ze in het water te springen en met ze te zwemmen. Helaas, vanmorgen geen geluk gehad. Maar dat mag de pret niet drukken, want ik lig inmiddels op mijn badhanddoek op het strand, onder de strakblauwe hemel met een stralende zon, te genieten van een gezellig sportevenement dat naast mij bezig is.

Het is alweer een poosje geleden dat ik wat van me heb laten horen. Ik heb inmiddels al een aantal onderwerpen waar ik het over ga hebben. Seaview; stage; cheetahweekend; stage en carnaval zijn de activiteiten die mijn afgelopen weken gevuld hebben.

Twee weken geleden zijn Aniek en ik met de auto via een stukje kust naar Seaview gereden. Binnen een klein uurtje arriveerden wij bij een ingang waar we met ons kleine rode autootje ( sorry, het merk & type moet ik je nog tegoed houden want die weet ik inmiddels nog steeds niet. Staat dit niet altijd ergens achter op de auto?) door een hek moesten waar we van tevoren nog eventjes moesten lezen dat je op de paden moest blijven, geen lawaai mocht maken, niet uit de auto mocht, en goed moest weten dat het hele gebeuren hier toch echt op eigen risico is. Niet geheel onbelangrijk, maar daar is zo'n studentenverzekering voor toch?
Raampjes maar even dicht en gaan met die banaan, en lachen, want wat was dat leuk om daar doorheen te rijden. Versnelling in de één, en met een 10 km per uur reden we door de bosjes heen. Onder iedere boom, tussen ieder struikje, en bij iedere bocht hadden wij de ogen geopend omdat we dachten daar de wilde beesten te zien. Niets was minder waar. Hoe rustig we ook deden, de beesten lagen er niet. Ok, hoe groot is het park en waar zijn de beesten?
De ramen gingen open, de muziek ging aan en de versnelling ging in de twee. Even iets meer tempo maken.
Uiteindelijk kwamen we bij een open vlakte terecht waar de giraffen stonden en de zebra's graasden. Ok, dít is leuk! Als laatste zijn we naar het restaurantje boven gegaan en hebben we een kaartje gekocht om daar met kleine leeuwtjes op de foto te gaan. Erg leuk. Dat het maar voor 5 minuten mocht, en we een week later in een gebied van 400 hectare landschap een tocht gingen wandelen met cheeta's die gingen jagen wisten we nog niet.

Ook stage moet eraan gaan geloven. Inmiddels hebben we al een aantal uurtjes les gegeven.
Waar het op de Westering school zeer gestructureerd is, de kinderen veel respect hebben voor de docenten, dus ook voor ons ( althans nog wel, want zodra ze 14 jaar worden is dit respect van de jongens naar vrouwen ver te zoeken. Gelukkig heb ik daar geen last van aangezien ik alleen maar op basisscholen lesgeef) is het op de Jarvis school ver te zoeken wat structuur en goede lessen betreft. Dat een docente een uurtje of wat niets doet met de kinderen, zich zit op te maken voor de klas, of een uurtje weg gaat om boekjes te sorteren en de kinderen van een jaar of 6 alleen laat voor hoelang de tijd duurt, is op deze school niet geheel vreemd. Dit kan me soms wel frustreren omdat ik zelf ook niet echt weet wat ik kan verwachten. Je krijgt niet vaak complimenten( zeg maar nooit) of te horen dat ze enorm blij zijn dat je materialen koopt of zwemlessen regelt. Het wordt bijna van je verwacht als je als westerling hier komt om dit werk te gaan doen. Welcome to Afrika. Nou gaat het er niet overal hier zo aan toe hoor, maar in de townships zie je dit veel. De kínderen zullen je altijd dankbaar zijn en je niet vergeten. En daar gaat grotendeels toch ook om? ‘They may forget what you said, but they will never forget how you made them feel'.

Op deze Jarvis school hebben we zwemlessen kunnen regelen. Bij het zwembad kunnen we iedere donderdag middag gratis terecht. De taxi die we nodig hebben om de 20 kinderen naar het zwembad te brengen wordt, voorlopig nog, gefinancierd door de Westering school. R250 ( lees het als 250 rand) hebben we ieder week voor de taxi nodig. Dit is 25 euro. Ik wil binnenkort proberen hier iets te regelen waardoor we meer geld kunnen krijgen waarvan we nog meer zwemlessen kunnen gaan geven. Want dit is zo belangrijk.
De zwemles van afgelopen donderdagmiddag is me niet in de koude kleren gaan zitten. We geven les aan de helft van de groep, de andere helft moet wachten. Toen ik met mijn groepje bezig was met de les waren een aantal kinderen naar het babybadje gelopen waar ook het diepere gedeelte van het zwembad was. Terwijl ik aan het lesgeven was en tegen een jongentje, die ook naar het badje liep, zei dat hij meteen naar mij moest komen als er iets mis ging bij dat badje, zag ik op de badrand bij het diepere gedeelte kinderen op hun knieën zitten die een beetje zaten te lachen. In het water zag ik spetters. Of het kinderen waren van onze school en of het de bedoeling was dat het kind in het water lag kon ik niet zien van deze afstand. Ik vond het niet goed dat de kinderen bij het diepe bad waren. Ik riep dan ook dat ze daar weg moesten maar mijn gevoel zei dat er iets was. Ik sprong op de kant en rende naar het kind toe. Hoe en waarom het meisje te water was gekomen weet ik niet, wel wist ik dat dit niet haar bedoeling was. Ik zag geen spetters meer en dook ik het water en zag hoe het meisje al heel stil naar de bodem zakte. Ik heb haar omhoog geduwd waarna het meisje onmiddellijk op de kant geholpen werd door de badmeester die later aangerend kwam. Het meisje kwam verward en geschokt boven water en moest hoesten. Na een goed gesprek met de hele groep gehad te hebben vervolgde onze les weer nadat het meisje ( en ik) weer van de schrik bekomen waren. Ook dit meisje is er weer in gegaan. Ze wou eerst niet, maar ik heb haar gezegd dat ze meteen het water weer in moest en dat ik haar zou helpen. Dit is weer goed gegaan.
Zo zie je maar hoe ongelofelijk belangrijk zwemmen is en dat ‘kinderen' dit veel te vaak onderschatten. Vorige week is er in de zee hier in de buurt weer iemand verdronken. Sommige mensen kunnen gewoon niet zwemmen en denken dit dan wel eventjes te doen. Laatst was er een jongen van een jaar of 21 die ook niet kon zwemmen. Hij had allemaal flessen om zich heen gebonden en dit vastgemaakt met afzetlint. Toen hij in de zee was liet een fles los. Hij helemaal in paniek. Een huisgenoot had hem weer naar de kant gehaald. Hij werkte op dat moment op het strand. Maar wat een domme dingen zijn dat toch.

Van een bijna-verdrink-ervaring van een meisje door naar het leuke, gezellige cheetaweekend afgelopen weekend.
Vorige week vrijdag ochtend zijn we met een groep Nederlandse studenten, waarvan 10 studenten uit ons huis en het huis beneden ons, vertrokken naar een park waar enkele cheeta's worden opgevoed om weer een keer terug in de wildernis te keren. Onderweg wat foto's gemaakt van de natuur en een schildpad die overstak. Het was een aardige grote, hij hield alleen niet zo van mensen, maar hij liet zich wel even op de foto zetten. Heel lief, ik noem hem turtel.
Aangekomen bij het park hebben we ons tentje opgezet en zijn we met een jeep door het landschap gereden. Daar hebben we bokken zien rennen en giraffen gezien. Terug aangekomen bij het kamp stonden er lekker broodjes voor ons klaar.
De volgende ochtend om 05.30 uur opgestaan om met 2 cheeta's een vier uur lange tocht door het landschap te lopen. In een lange rij, dicht achter elkaar lopend, met de monden op slot en een camera ( uiteraard op mute) in de hand volgden wij het pad van de cheeta's op zoek naar een prooi.
Na een grote black-eagle met een spanwijdte rond de 1.50 m. gezien te hebben volgde het eerste ( achteraf gezien ook de laatste) attack van de cheeta's op een ( te grote) jonge bok. Het is de twee cheeta's dus ook niet gelukt om het dier te doden. De moeder bok heeft zijn jong gered. Jawel, ze rende weer terug naar de cheeta's om haar jong te redden. Wat een moederhart. In de stilte hoorde we het rennen van de beesten, het gekreun, gezucht & gesteun van het wild, wat resulteerde in een hijgende uitgeputte cheeta waar we vervolgens uitgebreid gebruik van konden maken voor de foto's. Dus nee, ze zijn niet gedrogeerd, de foto's zijn niet gefotoshopt, ik zit echt in de wilde natuur naast een cheeta.

Zo. Ik hou het hier voorlopig nog maar weer even bij, voor wat mooie plaatjes , om eventueel het verhaal wat meer duidelijkheid te geven, kun je kijken bij de foto's.

Ik hou jullie wel weer op de hoogte.

Kus Leo