Trouwe lezers, Lieve vrienden en familie,hier weer een berichtje van mij.

Ik weet eigenlijk echt totaal niet wat ik moet schrijven wat voor een boeiend verslag zorgt. Maar ik betrap mezelf erop dat ik het, om deze reden, telkens uitstel om wat te schrijven. Van familie en vrienden heb ik, voordat ik weg ging, te horen gekregen dat ik gewoon maar moet schrijven, ook al is het niet heel bijzonder voor mij, anderen ( schijnen) het wel leuk te vinden weer wat van me te horen. Ik heb dan ook plechtig beloofd dit, hier op Ambon, dan ook wel te gaan doen. Bij deze.

Hier volgt dus een ‘kort verhaaltje' met wat ik de afgelopen week heb gedaan of beleefd.

Ik zit hier inmiddels alweer een maand. Nu is deze maand voor mijn gevoel niet mega snel voorbij gegaan. Heb wel even een soort van ‘acclimatiseer -momentje' gehad. In de eerste paar dagen en verder de eerste paar weken moest hier nog wel het één en ander geregeld worden. We werken hier vanuit de organisatie Respo maar zijn, momenteel nog steeds, veel bezig om alles op te zetten. Aan de ene kant kan dit erg vermoeiend zijn omdat ik soms dagen heb dat ik niets te doen heb, wat ik erg zwaar vind. Maar aan de andere kant is het een super ervaring om echt een start van iets op te zeggen. Het is niet dat ons vooraf verteld is wat precies te doen, nee wíj moeten hier bekijken wat we kunnen doen. Het is niet dat de lesdagen al ingedeeld waren toen we hier kwamen, nee het is aan ons geweest om alle contacten met de scholen en daarbij de afspraken te maken. Wat is mogelijk, wat willen wij, en wat gaan we daadwerkelijke écht doen?! Ik voel me dus echt een beetje een klein ‘oprichtertje' van een projectje op Ambon. En ik denk best dat ik daar trots op mag en kan zijn.

Maar het heeft allemaal tijd nodig. Het kan niet even in een middag of een week ( of twee) geregeld worden. En als er afspraken zijn gemaakt betekent dit nog niet dat dit gelijk vast staat. Want ook hier in dit land geldt: ‘bel nog maar even, of stuur maar even een smsje voor de zekerheid' zodat je niet ergens voor ‘dichte deur' staat ( meestal staan de deuren hier wel wagenwijd open, want kouder dan 30 graden is het hier niet. Temperatuur is s middags gauw rond 33-35 graden. Maar daar kom is zo op). Om nog even terug te komen op de tijd. Het kost allemaal simpelweg tijd. Tijd om het voor mij weer op een rijtje te zetten. Tijd om te ‘acclimatiseren'. Tijd om te beseffen dat je op een dag nog wel eens veeeel tijd hebt, en niets te doen hebt. Tijd om het project op orde te krijgen en de dingen die daarbij komen kijken. Het zijn kleine stapjes die ik maak, maar die vormen samen wel een weg ergens heen. En zoals Neil Armstrong in het jaar ‘69 zo mooi had verwoord, zo zie ik het momenteel ook wel een beetje hier op Ambon. ‘That a small step for a man, but a hugh step for ....' ( ik weet niet óf ik zijn zin mag gebruiken, maar doe het lekker wel. Lekker puh) Mooi gesproken Neil.

Twee weken geleden zijn we s ochtends vroeg vertrokken naar Saparua. Dit is een eiland iets verderop. Het is zo'n uurtje varen. We stonden om kwart over acht ‘s ochtends bij de boot te wachten waar de zon al enorm aan het fikken was op mijn tedere witte huidje. Een lichte huidskleur is hier gewoon niet voor gemaakt kan ik zeggen, dus ik snap dan ook echt niet waarom mensen hier ‘wit' willen zijn, zich insmeren met wit, ‘whitening' van Nivea voor het gezicht kopen. Want, Ambonesers, ik zal je zeggen: ‘je ziet tóch wel dat je niet blank bent nét zoals ons, haha'. Maar je hoeft ook niet zomaar in mijn kont te knijpen, nog geen meter van me af te staan met een cameralens, iedere keer te roepen als ik langs kom, want op een gegeven moment komt dit ook wel een beetje mijn strot uit. Maar vooral vriendelijk blijven lachen en toch maar weer een foto, of twee, of drie, en nog één met de hele groep, maken.
Zo beleefd de mensen hier zijn, zo brutaal zijn ze. Ik zat laats op een muurtje bij het sportveld naast Marije met ongeveer 30 cm afstand tussen ons. Net gesport, moe, bezweet, in diep gesprek, je kent het wel. Staan er plots (weer) drie vrouwen voor ons. ‘aa nee, daar heb ik écht totaal géén zin in nu' zeiden we al tegen elkaar. ‘Foto foto' zei de vrouw. ‘Nee, dank u' gaven we aan, en we schudde onze hoofden. Nog best beleefd dachten we zo. De vrouw deed net of ze ons niet verstond ( huh? Hoezo? Omgekeerde wereld??) en zei het nog een keer: ‘foto foto'. Het begon ons al beetje te irriteren en zeiden nogmaals dat we het niet wouden. Dit is nog tot daar aan toe. Maar toen de vrouw binnen een fractie van een seconde heel ongegeneerd zich tussen de 30 cm tussen ons propte en uitgebreid naar de camera stond te lachen die haar vriendinnen vast hadden,brak mijn Nederlandse klomp. Wij keken elkaar ook echt aan van: ‘sorry doet ze dit nou echt? Nou jaaaaa zeg! Ik denk ook dat nu in het album van deze vrouw een prachtige foto staat waar zij wellicht erg leuk op staat maar waarbij er eentje aan haar rechterkant met een rode kop, ergens half weggedraaid naar beneden kijkend, en de ander met een enorm verbijsterd chagrijnig rood zwetend hoofd die nog net probeert om het gezicht vooral niet te laten zien. Nee, dat is zéker een aanvulling op haar fotoboek. Maar wat zíjn wij westerlingen toch leuk!

Om nou niet alles in detail uit te gaan leggen, zal ik er iets sneller proberen doorheen te gaan.

Waar waren we gebleven? O ja, bij Saparua. Nee dat schiet op.
Nou, de boot hebben we dus gepakt, vol beladen met mensen die niet allemaal even fris ruiken. Ligt denk ik aan de chili, of ander stinkend eten wat ze eten. Maar wat kunnen sommige mensen stinken zeg.
Na drie dagen zaten we maandag ochtend rond 05.25 uur al op de boot om weer naar huis te gaan omdat we om 9.00 uur een bespreking hadden op de universiteit met de studenten. Dit is niet doorgegaan omdat de ze wat anders hadden en dit waren vergeten.
Om nog even iets te zeggen over dit weekend. We zijn ook naar een ‘onbewoond' eiland geweest. Met een bootje en de eigenaren van het eiland, die hier ook een huisje hebben staan die je kan huren, zijn we naar het eiland molana gevaren. En hebben daar alleen maar gechilld. Beetje zwemmen, beetje zonnen, beetje onder de palmen zitten wanneer er plots een regenbui opkomt, beetje nasi goreng gegeten wat voor ons klaargemaakt werd. En weer terug.

Vorige week zijn ook onze eerste lessen begonnen. Nou ben ik woensdag wel gegaan, maar was echt niet fit. Ben de andere twee dagen dus ook niet mee geweest. Was beetje ziek. Dus deze week begint voor mij eigenlijk pas echt de lessen. Het zijn echt weer totaal andere lessen die ik in Nederland, of in eindstage in Afrika, gewend ben. De taal komt beetje bij beetje. Maar communiceren en dus lesgeven is erg lastig. Het lukte me vandaag redelijk om dingen duidelijk te maken. Vooraf de benodigde woorden en zinnen vertalen doet een hoop goed. Maar ik vind het nog wel lastig om ieder kind bezig te houden. Ik vind het eerlijk gezegd nog niet te doen. Er zitten kinderen bij die mega slecht of erg kort kunnen lopen, kinderen die zo goed als blind zijn, oudere en jongere kinderen, en ook gewoon kinderen waar ( in mijn ogen) niet ‘mis' mee is. Wat voor een activiteiten moet ik dan in vredesnaam aanbieden dat ieder kind aan zijn trekken komt? Ik doe het maar gewoon op mijn manier. En als ze blij zijn en lachen ben ik al tevreden. Slogan van Respo is immers: ‘the joy of movement'. Dan is dát vandaag in ieder geval al wél bereikt.

Verder willen we 10 januari een groot evenement organiseren waarbij we de zes SLB-scholen bij elkaar laten komen op het sportveld om hier een leuk en geslaagd sportdagje te organiseren voor ( óók een keer ) de kinderen van speciaal onderwijs. Dit willen we proberen groots aan te pakken, als dit lukt uiteraard. Op deze manier hopen we een leuke dag voor de kinderen te bezorgen en dat deze kinderen een keer in het ‘zonnetje' gezet worden. En uiteraard dat de SLB-scholen nu echt onder de aandacht gebracht worden. Het zonnetje zal waarschijnlijk volop schijnen dus dat punt is behaald.

Afgelopen maandag hebben we een gesprek gehad bij de universiteit wat betreft de 18 studenten die bij ons zullen zijn de komende lessen om het één en ander te leren. We hebben uitgelegd wat onze plannen zijn voor de komende 7 lesweken. Dit is geslaagd. Zeer geslaagd. Er waren zo'n 130 studenten en wij zaten daar achter ons bureautje met een flesje water vriendelijk te lachen. De 18 studenten zijn inmiddels bekend, en de data voor een presentatie voor volgende week dinsdag staat vast. Nu blijkt het zo te zijn dat het dan normaal is om hapjes te regelen. Helemaal niet erg. Wij hoeven er niet zoveel voor te doen. Sterker nog, we hoeven zelf niets te maken, maar krijgen alleen maar. J Jippie. Pisang goreng.

Morgen ochtend nog lesgeven en dan gaan we om 1300 uur naar het vliegveld en zullen wij ons weekend op Tual doorbrengen. Tual is een eiland op de Kei-eilanden en schijnt het mooiste strand van Indonesië te hebben van 3 km lang. Ik weet nog niet wat ik kan verwachten, behalve het strand dan. Maar dat zie ik dus morgen. Zondag middag vliegen we weer terug.

Dit is het allemaal wel zo'n beetje. Kort kon ik het niet houden. Sorry daarvoor.

O ja, en dan nog één ding. Over het algemeen plaats ik leuke, mooie foto's op mijn site. Foto's waar je niet aan het werk bent, foto's waarbij je altijd vrolijk kijkt, en het allemaal vakantie vakantie lijkt. Maar, lieve mensen, ik doe dus ook zeker wel wat, heb het niet altijd even chill, maar dat zijn niet echt interessante foto's, sterker nog, die heb ik niet. Dus wie nu nog bij een foto, die ik komende tijd nog zal plaatsen, waarbij ik op het strand sta o.i.d. zegt: ‘jee, jij hebt het ook alleen maar relaxed' of ‘nou, je bent wel hard aan het werk' , of in die richting, kom ik in Nederland hoogst persoonlijk opzoeken!! Hahaha. Het is gewoon een dagje Scheveningen zeg maar. Maar dan nét wat anders.

O ja, nog een laatste ding. Mijn belofte dat ik eerder in dit verhaal gezegd heb terug te komen op het weer, maak ik niet waar. Kan er niet zo heel veel over zeggen. Wel is het weer nu anders dan in NL.

Dikke Kus

Leo